Το σφράγισμα αποτελεί την πιο κοινή οδοντιατρική πράξη για την κάλυψη μία κοιλότητας. Τις περασμένες δεκαετίες τα σφραγίσματα από αμάλγαμα ή χρυσό, ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένα. Με την εξέλιξη των οδοντικών υλικών και την απαίτηση για καλύτερα αισθητικά αποτελέσματα, δημιουργήθηκε η ανάγκη αντικατάστασής τους. Η χρήση σφραγισμάτων με σύνθετες ρητίνες, αποτελεί τη σύγχρονη πρόταση για ένα άρτιο αποτέλεσμα, που δεν υστερεί σε αντοχή και διάρκεια ζωής, προσφέροντας την ιδανική λύση για μερική ή εκτεταμένη αποκατάσταση. Σήμερα, πολλοί ασθενείς με σφραγίσματα από αμάγαλμα, χρυσό, παλιά αλλοιωμένα απο τον χρόνο υλικά, έρχονται στο οδοντιατρείο για να τα αντικαταστήσουν με αυτά των ρητινών, ειδικά αν αυτά αφορούν μπροστινά δόντια. Οι διαθέσιμες σήμερα ρητίνες, διαθέτουν εξαιρετικά υψηλές φυσικές ιδιότητες (αντοχή στην τριβή και τη θραύση).

Οι ρητίνες διαχωρίζονται σε δύο κατηγορίες:

• Στις αυτοπολυμεριζόμενες χημικά ρητίνες (πήζουν σε προκαθορισμένο χρόνο χωρίς να αφήνουν μεγάλα χρονικά περιθώρια για τη διαμόρφωσή τους), που χρησιμοποιούνται για την κατασκευή προσωρινών προσθετικών εργασιών, ή σε κάποιες περιπτώσεις σαν υλικό σφραγίσματος.
  
  
• Στις φωτοπολυμεριζόμενες δηλαδή, σε αυτές που πολυμερίζονται (πήζουν) με τη χρήση φωτός ειδικού φάσματος,  δίνοντας στον οδοντίατρο πολύ χρόνο για να τις διαμορφώσει.